Déjà vu

Gisteren het nieuws gezien?
http://www.rtl.nl/(/actueel/rtlnieuws/)/components/actueel/rtlnieuws/2006/10_oktober/27/binnenland/1027_17150_baby_umc_vu.xml

Ook ons dochterje Nadia had als prematuurtje (!!!) 25 december 1993 een linkerbovenbeenbreuk.
Met morfine werd haar lijden enigszins verzacht.
Van heel haar lichaampje zijn röntgenfoto's gemaakt.

In eerste instantie werden wij als ouders in staat van beschuldiging gebracht.
Dit terwijl we alleen op bezoek mochten.
Er is een aantal dagen verscherpt op het personeel (!) gelet op bevel van prof. dr. Kollee.
Voor Nadia begon de dag met een prik in haar hiel om bloed af te nemen.
What a way to start the day!
Dat is niet bepaald zacht gewekt worden.
Puur speculatief (maar wat wil je meer) zou het beentje gebroken kunnen zijn tijdens deze bloedafname. Het kindje spartelt immers fel tegen.
Wij als ouders waren hier (natuurlijk) nooit getuige van.
Noem het empathie (inlevingsvermogen).

De heks (!) die dit op haar geweten heeft, is helaas niet betrapt.
Het ziekenhuis heeft geen aangifte gedaan ook niet bij de inspectie van de gezondheidszorg.
Wij hadden als ouders van een premature tweeling wel andere dingen aan het hoofd.

Zie http://www.vpro.nl/programma/uq/afleveringen/27979049/items/28469067/
In de jaren 40-50 waren er artsen die 'onverklaarbare' botbreuken van heel kleine kinderen toeschreven aan een te grote broosheid van hun beenderstelsel en spraken van het 'bone fragility syndrome'. Kempe c.s. hebben onderzoek gedaan naar die vreemde letsels en hun bevindingen dat deze het gevolg waren van geweld van de kant van ouders beschreven in dit beroemde artikel dat de aanzet heeft gevormd voor een intense aandacht in de samenleving en de wetenschap voor het verschijnsel kindermishandeling.